Geels deelt uit – Annechien Steenhuizen
(Gepubliceerd in Villamedia magazine, augustus 2014)
Ik heb een cabaretier – geen idee meer welke, iets op gympies – horen roepen dat Sacha de Boer voor hem prima ‘rukmateriaal’ was. Je kunt je op een of andere manier onmogelijk voorstellen dat iemand zoiets zal zeggen over haar opvolgster Annechien Steenhuizen.
Vraag een vrouw wat ze van Steenhuizen vindt en ze zal al snel – zo niet meteen – over haar looks beginnen. Vrouwen hebben namelijk de fascinerende eigenschap seksegenoten nog sterker op hun uiterlijk te beoordelen dan mannen dat doen. Na de vaststelling dat het met die looks wel snor zit, zullen ze ongetwijfeld zeggen dat ze Steenhuizen een vakvrouw vinden.
Het opvallende is dat ik wel regelmatig vrouwen over Steenhuizen hoor praten, maar nooit mannen. Ze boeit kennelijk niet erg. Terwijl Steenhuizen toch een prestigieuze baan heeft. Sinds mei 2013 is ze presentator van het Acht Uur Journaal, en dat is, roepen wij van de media vaak, zo’n beetje het hoogste wat je kunt bereiken.
In mijn herinnering ging het in de krant, in de kroeg en bij de koffieautomaat vaak over Sacha de Boer. In mijn herinnering liet De Boer zich ook regelmatig interviewen. Maar volgens een oud-collega van haar ben ik abuis: ‘Sacha hield zulke verzoeken juist altijd erg af’.
Het kan gekomen zijn doordat het in interviews met RTL-anchor Rick Nieman ook altijd over zijn vrouw ging. Het kan ook zijn gekomen zijn doordat ze het simpelweg al zo lang deed, dat Acht Uur Journaal. Of was het toch vooral haar gezicht? Hoe dan ook: Sacha was een ster. Een ster met selling power.
Maar ik weet niet of het blad Jan veel extra exemplaren van het juninummer heeft verkocht doordat op de cover een interview met Annechien Steenhuizen werd angekeild.
‘Ik ben niet voor de poes’, luidde de coverline. Steenhuizen leek me een rustig, bedachtzaam type, dus ik wilde best lezen waarín ze dan ‘niet voor de poes’ is. Tussen de hypergestileerde en zwaar geshopte glam-foto’s (voor makers van zulke bladen vast hét middel om vrouwelijke BN’ers over de streep te trekken) ging ik op zoek naar het antwoord.
Ik las dat Steenhuizen vroeger wel eens met haar ouders botste, ‘maar nooit extreem’.
Dat ze in het Utrechtse studentencafé De Zotte werkte, waar de mannelijke clientèle tot haar ongenoegen soms vroeg: ‘Goh, wat ben jij gespierd, sport je veel?’
Dat ze in het begin denkbeeldig het hoofd van haar ‘lieve oma’ in de camera stopte en het verhaal dan aan haar vertelde.
En – daar hebben we het antwoord – dat ze in confrontaties met de ‘stoere aannemer Aaron’, haar levenspartner, ‘vrij gepassioneerd haar punt maakt’.
Dat laatste leek me een understatement. Dat nam me voor Steenhuizen in, want ik hou wel van understatements. Van een onderkoelde, subtiel-ironische, noem het ‘Britse’ stijl. Dat is dus nadrukkelijk níet de stijl van Philip Freriks, die ook door zijn eigen collega’s vaak té werd gevonden (‘En zo je hele item kon verknallen’). Nee, ik doel op de stijl van Herman van der Zandt.
Maar zover is Steenhuizen nog lang niet.
Van der Zandt (1974) is razend populair door zijn combinatie van volmaakte onverstoorbaarheid en spitsvondigheid. Gevoel voor humor heeft ook Steenhuizen (1977) heus wel, zeggen mensen die haar kennen, maar op tv merk je daar weinig van. Het mag af en toe best iets speelser, wat meer ad rem, vinden ze bij de NOS. Daar wordt Steenhuizen dan ook in getraind.
Verder valt er weinig op haar aan te merken. Ze heeft een goeie, lekker lage stem, raakt nooit van de wijs en – bij vrouwen is dat nóg belangrijker dan bij mannen, weet men in Hilversum – niemand ergert zich aan haar verschijning.
Steenhuizen straalt veel meer gezag uit dan, bijvoorbeeld, haar RTL-collega Merel Westrik (1979). Volgens mij was half Amsterdam (de mannelijke helft) verliefd op Westrik toen ze nog het AT5 Nieuws presenteerde. Maar omringd door snappy collega’s maakt zich al snel klein, zag ik vorig jaar op het Grote Interviewgala in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Het afkeurende geroezemoes was niet van de lucht toen ze ook nog eens een knaller van een taalfout maakte.
Bovendien, stellen Mediapark-insiders, heeft Westrik een handicap die ook de blonde NOS-nieuwslezeres Dionne Stax (1985) heeft: ze is eigenlijk te mooi om een gezaghebbende nieuwsanchor te kunnen zijn. Gevreesd moet worden dat een of andere cabaretier op gympies daar vroeg of laat een lollige opmerking over zal maken.
Steenhuizen is niet te mooi. Ze heeft een knap gezicht (vind ik), en verder vind ik vrij weinig van haar verschijning. Maar ze is wel mijn type nieuwslezeres: professioneel, intelligent en onverstoorbaar.
Nu alleen nog dat toefje ‘Herman’.
